Kiedy pobierać opłatę klimatyczną i jak

autor zdjęcia: Rafał Guz

źródło: Rzeczpospolita

Pojęcie opłaty klimatycznej obejmuje dwie daniny: uzdrowiskową i miejscową. Ta pierwsza może być inkasowana w miejscowościach, które mają status uzdrowiska. Ta druga w miejscowościach, które łącznie spełniają minimalne warunki: klimatyczne, krajobrazowe i posiadają bazę noclegową

źródło: Rzeczpospolita

Maksymalne stawki

Pieniądze | Osoba, która korzysta z zasobów środowiska naturalnego, musi zapłacić opłatę klimatyczną. Pobiera się ją 
za każdy dzień pobytu w danej miejscowości, pod warunkiem że pobyt taki trwa dłużej niż dobę.

Gmina, która posiada korzystne warunki klimatyczne, zdrowotne i krajobrazowe może pobierać tzw. opłatę klimatyczną. Pojęcie to obejmuje dwie daniny, tj. uzdrowiskową i miejscową. Tę pierwszą naliczają gminy będące uzdrowiskami, a drugą jednostki wpisane do wykazu prowadzonego przez właściwego wojewodę w porozumieniu z ministrem środowiska.

Opłaty klimatycznej nie ściąga się z więcej niż z jednego tytułu. Z art. 17 ust. 2a ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: upol) wynika, że od osób, od których ściąga się opłatę uzdrowiskową, nie pobiera się opłaty miejscowej. Zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek tych danin określa uchwała rady gminy. Zapisy tego aktu muszą być zgodne z art. 17 i art. 19 upol. Problem tkwi w tym, że te regulacje nie są jasne. Lepiej lub gorzej wątpliwości starają się rozwiązać sądy administracyjne.

Wypełnienie wymogów

Aby możliwe było pobieranie opłaty miejscowej, określona miejscowość musi łącznie spełniać minimalne warunki klimatyczne, krajobrazowe, a także posiadać bazę noclegową umożliwiającą zakwaterowanie osób fizycznych w celach wypoczynkowych, szkoleniowych lub turystycznych.

Władze gminy, chcąc wprowadzić tę opłatę, muszą spełnić – wynikające z rozporządzenia Rady Ministrów z 18 grudnia 2007 r. – warunki dla konkretnych miejscowości położonych na jej...