Pisarz powinien się powiesić

źródło: MP/Portfolio/Leemage/AFP

Saul Bellow: „Przesadna koncentracja na samym sobie jest dla artysty niebezpieczna, wręcz niemoralna”.

autor zdjęcia: Ulf Andersen

źródło: Aurimages/AFP

Charles Bukowski: „Trzeba być dupą wołową, żeby gadać o pisaniu”.

autor zdjęcia: Lloyd Arnold

źródło: Hulton Archive/Getty Images

Ernest Hemingway: „Im lepsi pisarze, tym mniej mówią o własnej pracy”.

Skoro ludzie wciąż chcą czytać o pisarzach czy nawet o tych, co pisarzy udają, polscy wydawcy poczuli zanętę. I dlatego gdzieś pomiędzy dwudziestym którymś tomem przygód zapijaczonego inspektora policji a kolejną książką kucharską – coś nam cykną. A nuż to chwyci?

Jest więc laptop – kiedy piszę, na podstawce, kiedy poprawiam, bez. Oprócz tego popielniczka, bo przy pracy wypalam tony papierosów, kubek z herbatą – żelazny, turystyczny. Są też notatniki, które zapisuję, gdy nie ma mnie przy komputerze – dawno temu śmiałem się z użytkowników Moleskine'ów, że to straszny snobizm, od kiedy kupiłem swojego pierwszego, nie potrafię ręcznie pisać w niczym innym. A jeśli piszę ręcznie, to piszę piórem Watermana, które kupiłem samemu sobie w prezencie na osiemnaste urodziny" – frapująco opowiada Wojciech Engelking, okrzyknięty „najważniejszym literackim przedstawicielem pokolenia lat 90."

Na temat notesów Anna Dziewit-Meller ma własne zdanie: „Na biurku oprócz komputera mam zawsze notes – jestem z tych ludzi starej daty, którzy muszą mieć notatki na papierze. Bardzo lubię kupować sobie ładne notesy, które potem zapisuję starannie od początku do końca, przygotowując się na przykład do prowadzenia spotkań autorskich".

Zachęceni cudownościami gotującymi się w pisarskich alembikach, czytamy dalej. Sylwia Chutnik: „Lubię mieć pomalowane paznokcie, to dobrze wygląda na klawiaturze. Ale pierścionki, bransoletki zdejmuję. Nie mogę się garbić, lekarz mi zabronił. Mam specjalną poduszkę. Kiedy dorosnę, to kupię sobie tak wielki sekretarzyk, że będzie stał na środku pokoju i nikt nie będzie mógł do niego...