Wiejska parafia ks. Grosera

autor zdjęcia: Bartosz Jankowski

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Moją książkę pochwaliła „Gazeta Wyborcza", co z jednej strony powieść rozpropagowało, z drugiej przyprawiło jej gębę. Wiele drzwi Kościoła instytucjonalnego się wtedy przede mną zamknęło. Są ludzie, którzy przeczytali Grosera i poszli się z tego spowiadać.

Rz: Jest pan kanibalem.

Jan Grzegorczyk, pisarz: Tak twierdzi Bogdan Rymanowski. Mówi, że pożeram ludzkie biografie.

A tak naprawdę skąd się wziął ks. Groser?

Bohater moich pięciu powieści jest zlepiony z wielu postaci.

Na przykład?

Kiedy powstawała pierwsza książka, przyjaźniłem się z Wackiem Oszajcą. Kiedyś na spotkaniu promocyjnym jakiś pan spytał oburzony: „Czy ten pan w krawacie mógłby nie przeszkadzać?", na co Oszajca odpowiedział: „Na tematy tekstylne porozmawiamy po spotkaniu".

No dobrze, Oszajca...

Ale też ks. Tomasz Węcławski...

...Obecnie prof. Tomasz Polak.

W „Perle" mamy symboliczne rozstanie z ks. Węcławskim, bo z powieści znika rower, którym poruszał się – na wzór Węcławskiego – mój Groser. Ale powtarzam: ja nigdy nikogo nie opisuję, ja swoich bohaterów lepię w mojej wyobraźni, w moich marzeniach.

Jakich ingrediencji dodał pan jeszcze do ks. Grosera?

Był też o. Jan Góra, jest sporo ze mnie.

Pan był w seminarium?

Nie, choć matka obiecała mnie Panu Bogu. Urodziłem się w takim stanie, że osiem dni leżałem pod namiotem tlenowym i mama powiedziała: „Panie Boże, zostaw mi go, będzie księdzem". Pan...