Ecce Homo na mojej ścianie

źródło: Rzeczpospolita

Cóż to za „Ecce Homo”? Gdzie krew? Gdzie ból fizyczny po biczowaniu? A jednak czuje się, że za tym perfekcyjnym ciałem, namalowanym przez Agnieszkę Koncką, jest ból, zgryzota i opuszczenie

źródło: Rzeczpospolita

„Pieta” Pawła Szanajcy. Furia, protest i głęboka potrzeba zmierzenia się artysty z obłędem historii

źródło: Rzeczpospolita

Kopia Pantokratora Synajskiego, może najlepsza z tych, które są mi znane. Doświadczenie 15 wieków sztuki pisania ikon nałożone na rzymski pierwowzór

Czy w takim świecie jest jeszcze miejsce dla Boga? 
Centymetr kwadratowy choćby dla boskiej iskry?

Zanim dostałem tego houellebecqowskiego Chrystusa, długo wcześniej (wszystko roztapia się w strzępkach mgły), zanim uderzyła mnie więc z taką nieoczekiwaną mocą ta nowa, wyjątkowa interpretacja, fascynowały mnie głównie ikony. Skąd to się wzięło? Mniemam, że z domu mojej ciotki Danuty w Krynicy, gdzie na ścianie salonu wisiała i do dziś wisi między licznymi Nikiforami niewielka ikona Świętego Jerzego. Kanon, Święty Jerzy na wysmukłym koniu, z uniesioną do góry włócznią, a u stóp smok. Ni to się wije w ziemskim prochu, ni to czai do niespodziewanego ataku. Za chwilę pewnie błyśnie rozdwojonym językiem i chluśnie rudym ogniem. To jednak za chwilę. Moment, w którym uchwycił go pobożny mnich, autor tego cerkiewnego dziełka, to absolutna dominacja Jerzego. Bizantyjski rycerz opromieniony krągłą aureolą w najświętszym spokoju i z pewnością ręki doświadczonego szachisty dźga grotem włóczni jaszczurczy łeb delegata piekieł. To chwila tryumfu. Pieją z radości niebiańskie chóry, niewidoczny Bóg Ojciec klaszcze z zachwytu. Padalec jest gdzie jego miejsce, jeszcze dwie mikrosekundy, jeszcze jedna, a szatan odejdzie w nicość.

Cudowny to, inspirujący obraz, ale prowadzący na manowce, bo doświadczenie i teologia zadają kłam tej perfekcyjnej propagandzie sukcesu. Czy już wtedy wiedziałem, że to bujda? Przecież, nie udawajmy, Święty Jerzy nigdy smoka nie...