Prawo na rynku informacji

źródło: Rzeczpospolita

Liczba raportów o przeterminowanym zadłużeniu konsumentów i przedsiębiorców udostępniana przez BIG InfoMonitor

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

O rejestrze dłużników słyszymy zwykle, gdy jakaś firma ostrzega swych nierzetelnych klientów, najczęściej osoby fizyczne – np. telewidzów niepłacących abonamentu telewizji publicznej – że mogą się w nim znaleźć

Ale groźbą wpisania na listę dłużników nie każdy i nie zawsze może się posługiwać. Działalność biur prowadzących rejestry – zasady pozyskiwania informacji kredytowych i gospodarczych oraz ich udostępniania – regulują przepisy rangi ustawowej.

Gwarantuje to wiarygodność umieszczonych w nich informacji oraz chroni przed nadużyciami. Rejestry to nie tylko i nie przede wszystkim osławiona lista dłużników, której istnienie skłania zarówno przedsiębiorstwa, jak i osoby fizyczne do terminowego regulowania swych zobowiązań. Są one także jednym z najbardziej wartościowych dla przedsiębiorców źródeł oceny wiarygodności partnerów w obrocie gospodarczym i ważnym instrumentem zwiększającym bezpieczeństwo tego obrotu.

Tajemnice międzybankowe

Kto zatem może gromadzić informacje o podmiotach gospodarczych i osobach fizycznych, gdy występują w roli konsumentów? I kto z tych zasobów może korzystać? W obowiązującym prawie wyróżnia się dwa rodzaje takich informacji – kredytowe i gospodarcze. Podstawą prawną powstania instytucji rejestrów gromadzących dane o kredytobiorcach – klientach podmiotów mających ustawowe prawo do udzielania kredytów – tj. według obecnego stanu banków i SKOK – jest ustawa – Prawo bankowe z 29 sierpnia 1997 roku (DzU nr 140, poz. 939 z późn. zm.).

Pierwsza z dwóch...