Siekiera, motyka, bimber, szklanka

źródło: EAST NEWS

„Nad miastem zawisł śmiertelny absurd” – pisano o latach okupacji. Na zdjęciu słynny kadr z „Eroiki” Andrzeja Munka

źródło: NAC

Rozlewnia alkoholu w Generalnej Guberni, sierpień 1943 roku. „Mono- polka” była artykułem eksportowym i nieoficjalnym środkiem płatniczym

źródło: East News Polfilm

Knajpy bywały „strefą neutralną”, gdzie możliwe było prowadzenie interesów z Niemcami, a nawet naurąganie im. Kadr z filmu „Cafe »Pod Minogą«”

Wznowiona powieść Stefana Kisielewskiego „Miałem tylko jedno życie” przypomina o roli wódki w okupacyjnej rzeczywistości. To temat delikatny, ale i wart opisu

Kto nie znał okupacyjnej Warszawy, ten nie wie, jakie dziwne i różne trafiały się tam lokale. W ogóle sytuacja tego miasta w czasie wojny stanowiła chyba coś wyjątkowego na całym świecie. Choćby to, że wszyscy od rana pili bimber. Sprzedawano go po prostu na ulicach. W kioskach z wodą sodową, w sklepikach z tekstyliami w Halach, wszędzie. Patrole niemieckie krążyły po mieście. Niemcy nie tylko wiedzieli o tym powszechnym piciu, ale sami również brali w nim udział. Zabić człowieka to dla nich drobnostka, za to pili jak my. Zostawiali leżącego na ulicy trupa i beztrosko szli na wódkę, właściwie na bimber. Zupełnie dziwne rzeczy".

Ten fragment z powieści „Miałem tylko jedno życie" to próbka niesamowitego dzieła Kisiela o człowieku, który równolegle do pracy w konspiracji, z miłości do piwa, dostępnego tylko w jednym z nielicznych lokali – wpędza się w ponurą aferę obyczajową, by w końcu ulec samozagładzie. Powieść Kisielewskiego to dobry punkt wyjścia w podróż po różnych piętrach okupacyjnego alkoholowego mikrokosmosu.

Lekarstwo na strach

Pierwszą rzeczą, której musieli nauczyć się mieszkańcy okupowanej przez Niemców i Sowietów...