Młody salon

autor zdjęcia: Radek Pasterski

źródło: Rzeczpospolita

Smolny wzięty! – zespół „Krytyki Politycznej” po przyznaniu im przez władze miasta lokalu na Nowym Świecie, czerwiec 2009.

autor zdjęcia: Jacek Bednarczyk

źródło: PAP

Sławomir Sierakowski deklarował, że patronami intelektualnymi Stowarzyszenia będą Abramowski, Krzywicki, Brzozowski... Stało się inaczej

Od dziesięciu lat budują w Polsce z rozmachem i sukcesami „prawdziwą lewicę". Problem w tym, że wciąż sami nie wiedzą, czym ma ona być

Sprawozdawczość „Krytyki Politycznej" wygląda imponująco. Dziesiątki wydanych książek, ponad 20 numerów flagowego kwartalnika, setki zorganizowanych spotkań, dyskusji i projekcji, duży lokal w centrum Warszawy i kilka mniejszych w innych miastach, ekspozytury za granicą.

Jeszcze większym sukcesem, choć trudnym do ujęcia w jubileuszowych sprawozdaniach, jest wytworzony wokół „Krytyki" snobizm. Do współpracy, a co najmniej sympatyzowania z nią wypada się w środowiskach opiniotwórczych nie tylko przyznawać, ale wręcz nią chlubić. Znani intelektualiści, artyści i celebryci chętnie publikują i występują w „Krytyce", nie szczędzą jej publicznych pochwał i chętnie użyczają swych nazwisk oraz twarzy firmowanym przez nią akcjom.

I nawet jeśli zostaną – delikatnie mówiąc – wprowadzeni w błąd, i, jak w ostatnie Święto Niepodległości okaże się, że przekonani, iż namawiają na radosną majówkę, w istocie reklamowali uliczną bijatykę z udziałem zaproszonej bandyterki z Niemiec, powstrzymują się od jakiegokolwiek komentarza.

Mistrzostwo w fund-raisingu

Te znamiona sukcesu sprawiają, że „Krytyka Polityczna" bywa stawiana za wzór ruchom prawicowym: proszę, na lewicy jest jeden...