Kiedy przedsiębiorca ma obowiązek dokumentować zawierane transakcje

Naczelny Sąd Administracyjny dopuszcza zaniechanie sumowania wartości poszczególnych zdarzeń gospodarczych w przypadku ich różnego rodzaju, ale nie różnej ceny świadczeń realizowanych na rzecz powiązanego kontrahenta.

Podstawowym instrumentem wykorzystywanym przez podatników do budowy argumentacji broniącej stosowanego przez nich, poziomu cen transferowych, jest dokumentacja podatkowa. Jednocześnie, w przeciwieństwie do innych efektywnych sposobów zarządzania ryzykiem w tym zakresie, tj. porozumień cenowych czy też polityki cen transferowych, do jej przedłożenia mogą być oni zobowiązani na wezwanie władz skarbowych. Rozbieżność stanowisk dotyczących określenia tego, dla jakich transakcji powinna być ona opracowana, niewątpliwie nie ułatwiała podatnikom rzetelnego wywiązania się z tego obowiązku. Wydaje się, że nieco w tej kwestii może zmienić wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 maja 2012 r. (II FSK 1894/10).

Określenie zakresu obowiązku dokumentacyjnego jest, niemal od początku wprowadzenia do naszego systemu prawnego stosownych w tej kwestii przepisów, jedną z najbardziej problematycznych kwestii związanych z zagadnieniem cen transferowych. Zwracali na to uwagę zarówno przedstawiciele doktryny, jak i praktycy, podkreślając nieprecyzyjność art. 9a ust. 2 ustawy o CIT, a tym samym możliwość różnorakiej interpretacji treści tego przepisu >patrz ramka.

Pojedynczo czy jako suma

W świetle art. 9a ust. 2 ustawy o CIT, kwestią zasadniczą jest rozstrzygnięcie, czy dla obowiązku sporządzenia dokumentacji decydujące znaczenie ma wyłącznie wartość...