Problem z dobą pracowniczą kierowców

źródło: Rzeczpospolita

Instytucja doby pracowniczej to polski wynalazek, który utrudnia organizację i rozliczanie czasu pracy osób kierujących pojazdami. Powoduje, że polscy przewoźnicy bywają mniej konkurencyjni ze względu na wysokie koszty. Przede wszystkim powinni oni unikać określania sztywnego rozkładu czasu pracy w przepisach wewnątrzzakładowych, bo znacząco zwiększa to liczbę godzin nadliczbowych oraz przestojów.

Dobę pracowniczą reguluje art. 8 ust. 1 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (DzU z 2012 r., poz. 1155). Zgodnie z nim przez dobę należy rozumieć 24 kolejne godziny, poczynając od godziny, w której kierowca rozpoczyna pracę, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy.

Wątpliwość pierwsza

Pomoc w przepisach unijnych

Czas pracy kierowców regulują przepisy polskie i unijne (rozporządzenie WE nr 561/2006), które trzeba stosować równolegle. W przepisach unijnych nie ma pojęcia doby. Posługują się one terminami dziennego czasu prowadzenia oraz dziennego odpoczynku, po którym możliwe jest rozpoczęcie kolejnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu.

W Polsce jednak w przypadku kierowców zatrudnionych na etacie nie wystarczy zapewnienie kierowcy 11-godzinnego odpoczynku (ewentualnie 9-godzinnego skróconego odpoczynku), gdyż rozpoczęcie pracy przed upływem doby pracowniczej spowoduje konieczność zaliczenia jej do poprzedniej dniówki roboczej. Naruszenie doby jest przy tym naruszeniem polskich przepisów o czasie pracy.

Mając na uwadze ryzyko ukarania mandatem za takie naruszenie, Główny Inspektorat Pracy już w 2008 r. przyjął, że w przypadku kierowców naruszenie doby powoduje nadgodziny, co wiąże się z koniecznością ich stosownej rekompensaty, ale nie może być...