Sztuka latania

źródło: AFP

C.S. Lewis (grany przez Anthony’ego Hopkinsa) sprawdził się również w roli ojczyma

Spłodzić potomka po sześćdziesiątce... Czy to dojrzałość 
i mądrość? Czy raczej botoks duszy, egoizm i hedonizm? 
Czy Adam Michnik i Ryszard Kalisz będą mieli siłę 
biegać za swoimi młodszymi o 50-60 lat synami?

Tabloidy lansują modę na późne ojcostwo reklamowane jako spełnienie życia – świadome i dojrzałe. A młodzi duchem, świeżo upieczeni ojcowie z  zachwytem rozprawiają o szczęściu z kołyski. Na kolorowych okładkach wzruszony Ryszard Kalisz tuli w ramionach maleńkiego synka. W telewizjach śniadaniowych Adam Michnik wychwala nowo odkryte uroki opieki nad niemowlęciem.

I niby łza się w oku kręci, że to natura tak się pomyliła, powołując do prokreacji ludzi młodych, a, co gorsze, za nic mając gender i płonące staniki, tylko nad kobietami ustawiła dziecioodporny sufit menopauzy. Ale za łzą  pojawia się wątpliwość: czy naprawdę zarządzanie zmianami pieluch może sprawić przyjemność mężczyźnie w wieku mędrca? Czy aby nie stoi za tym jednak coś z zupełnie innej bajki?

Z doświadczeń psychologów wynika, że scenariuszy późnego ojcostwa może być wiele. A część z nich nie ma nic wspólnego ani z chęcią, ani z suwerenną decyzją posiadania potomka, choć i takie przypadki ponoć się zdarzają. Szczególnie wtedy, gdy ów mężczyzna pozostawał jak dotąd bezdzietny. Znacznie częściej decyzją taką kieruje miłość, frustracja albo i jedno, i drugie. Posiadanie młodej kochanki czy żony, wola przełamania kryzysu wieku średniego lub starsza niż portret Doriana Graya próba zawrócenia czasu ku wiecznej młodości. Pozostałe wypadki można uogólnić,  twierdząc, że...