Genialni dziwacy z Ameryki

źródło: AFP

źródło: Alison Rosa ©2012 Long Strange Trip LLC

Oscar Isaac (na zdjęciu z gitarą) odtwórca głównej roli w „Co jest grane, Davis?” to nowe, aktorskie odkrycie braci Coenów

źródło: materiały prasowe

Barton Fink (1991)

źródło: materiały prasowe

Fargo (1996)

źródło: materiały prasowe

To nie jest kraj dla... (2007)

źródło: materiały prasowe

Tajne przez poufne (2008)

Film | Na ekrany wchodzi „Co jest grane, Davis?". Bracia Coen znów proponują niekonwencjonalną, poruszającą historię - pisze Barbara Hollender.

Barbara Hollender

Filmy o muzykach często mają podobny schemat. Sława, piękne dziewczyny, seks, rozhisteryzowani fani, wybujałe ambicje, często wysoka cena za sukces i styl życia – narkotyki, alkohol, załamania nerwowe, a potem wstawanie z upadku. Ale tak jest, dopóki za opowieść o show-biznesie nie zabiorą się bracia Coen.

„Co jest grane, Davis?" to film o człowieku, któremu mimo ewidentnego talentu nie udaje się zaistnieć na amerykańskiej scenie artystycznej na początku lat 60. Kamera towarzyszy Llewynowi Davisowi przez tydzień potwornego miotania się. Facet nie ma domu i grosza, sypia na kanapach u przyjaciół albo u byłej dziewczyny. Śpiewa smutne ballady w stylu Boba Dylana. Absolutnie urzekające. Ale to jeszcze nie jest czas takich utworów. Menedżer z niesmakiem każe mu zabrać pudło z niesprzedanymi płytami, od znanego agenta usłyszy: „Fortuny się na tym zrobić nie da".

– Mnie taka historia interesuje bardziej niż zapis triumfu – mówi Ethan Coen.

Widz wie, że za chwilę muzyka folkowa odniesie sukces, że wyobraźnią słuchaczy zawładną Bob Dylan, Joan Baez czy Joni Mitchell, a hymnem pokolenia staną się „Blowin' in the Wind" i „Like a Rolling Stone". Llewyn Davis gra i śpiewa jak oni. Ale trafia na mur. Coenowie opowiadają o rozwianych marzeniach, rozczarowaniu. O artyście który nie ma już siły walczyć.

„Co jest grane,...