ABC emigracji

Pisałem już na tych łamach o emigracji. Najlepiej pamiętam tę z przełomu lat 70. i 80., kiedy w świat ruszało pokolenie moich rówieśników. Najczęściej o wyjeździe decydowali rodzice, często już jakoś zakotwiczeni na Zachodzie, mający krewnych w Niemczech, Belgii czy Ameryce. Dzieci ruszały z nimi skuszone perspektywą plastikowych bibelotów, samochodzików na resorach i lalek Barbie. Były jakieś dramatyczne pożegnania, łzy, zapewnienia w stylu „nie zapomnę o was", przez jakiś czas efektowne widokówki, a potem zwykle koniec, milczenie. Pamiętaliśmy o nich, ale też do czasu, bo życie toczyło się dalej. A poza tym, im bardziej się wkraczało w naszą polską dorosłość, tym trudniej było zrozumieć to „nagłe" odnajdywanie niemieckich korzeni, tę radość, z jaką pędzili na zmywak do Hamburga czy do chicagowskiej rzeźni.

No i niespodzianka, jaką był w 1980 roku wybuch „Solidarności"; trzeba było uporządkować na nowo myślenie, przetasować wartości jak talię kart i zapomnieć o łatwych perspektywach. Sierpień, potem wrzesień '80. Nagły entuzjazm, harmider, „dzianie się" świata wokół na tyle intensywne, że w...