Jak odbierać urzędowe pisma, aby nie wpaść w tarapaty

PROCEDURY | Unikanie listonosza lub – co gorsza – nieprzyjęcie korespondencji, którą przyniósł, nie jest dobrym pomysłem. Tak jak niepodawanie fiskusowi nowego adresu zamieszkania. Nie uchroni to podatnika przed wydaniem decyzji w jego sprawie.

Przy odbieraniu i dostarczaniu pism podatkowych obowiązują ścisłe reguły. Określa je ordynacja podatkowa (dalej: o.p.). Ich nieprzestrzeganie może się dla podatnika źle skończyć. Dlatego warto o nich pamiętać.

Po pierwsze, nie unikam doręczyciela

Każdy, komu się wydaje, że wystarczy – po zorientowaniu się, że listonosz przyniósł pismo z urzędu skarbowego – oświadczyć, że się go nie przyjmie, i sprawa jest załatwiona, jest w błędzie. Takie postępowanie się nie opłaca, i to z prostej przyczyny: gdy podatnik odmówi przyjęcia pisma, listonosz sporządzi adnotację na ten temat z datą odmowy. Informacja ta trafi do urzędu skarbowego i zostanie dołączona do akt sprawy. Ma to praktyczne konsekwencje. Data odmowy jest uważana za datę doręczenia pisma podatnikowi. A to pociąga za sobą określone skutki. Po pierwsze, podatnik nie wie, co było w piśmie. Po drugie, zaczynają biec terminy, od których dużo zależy (np. na przygotowanie odwołania od niekorzystnej dla podatnika decyzji podatkowej).

Po drugie, odbieram awizo

Nawet jeśli podatnika nie ma w domu, a listonosz zostawił w skrzynce pocztowej awizo z informacją, że na poczcie czeka na niego pismo z urzędu skarbowego, nie można takiej informacji bagatelizować. Nieodebranie awiza nic nie da. Fiskus będzie uważał, że pismo zostało skutecznie doręczone.

Jest natomiast możliwość przeciągnięcia w...