Europa i „polska ksenofobia”

Ani Francuzi, ani Niemcy, ani Anglicy nigdy nie brali poważnie pod uwagę możliwości, że mogą jako naród przestać istnieć. Polacy przed takim zagrożeniem stawali parokrotnie.

Gdy jakiś czas temu byłem w Wiedniu, na Stephansplatz, pod słynną katedrą, spotkały się dwie demonstracje, które żelaznymi barierkami rozdzielił kordon policji: jedna antyimigrancka, prohaiderowska, potężna, druga proimigrancka, czerwono-zielona, nieliczna, ale hałaśliwa. Na wiedeńskim Westbahnhof, dokąd przyjechałem z Polski, przed wejściem do Caritasu stał tłum imigrantów arabskich, spokojnych, zmęczonych i pogodnych, których nikt nie zaczepiał, bo nie było powodu.

Antyimigrancka furia Polaków

A jednak dwa dni później profesor jednej z renomowanych klinik wiedeńskich przekonywał mnie na obiedzie w restauracji przy Kaertnerstrasse, że imigranci stanowią poważne zagrożenie epidemiologiczne, bo ściągają do Europy szczepy bakterii, na które austriacka służba zdrowia nie ma żadnego sposobu. Kiedy zaś dałem mu do zrozumienia, że podobne opinie o Żydach głosili naziści (Żyd = tyfus), wzruszył tylko ramionami, po czym podał kilka konkretnych przykładów niebezpiecznych zachorowań w jednym z austriackich obozów dla uchodźców, po których nastąpiły – jak to określił – trudne do wyleczenia infekcje wśród miejscowej ludności.

Oczywiście to, że biali Europejczycy, jadąc na Bliski Wschód, przenoszą ze swoich północnym krajów szczepy bakterii równie niebezpieczne dla...