Przeciwko „lewackiej hołocie”

autor zdjęcia: Andreu Dalmau

źródło: epa/pap

źródło: Rzeczpospolita

Michel Houellebecq, „Interwencje 2”, przeł. Beata Geppert, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016

Michelowi Houellebecqowi daleko do politycznej poprawności. Gdy pisze o feministkach, nie sposób nie przypomnieć sobie o czarnych protestach w Polsce.

W przewiewnej jaskini mieszka czworonożna istota. Jest jej ciepło i wygodnie. Kiedy wychodzi na plażę, na czterech nogach stoi pewniej niż kiedyś na dwóch. Ubrań już nie ma, są niepotrzebne, bo za życia krępowały ruchy. Całe ciało porasta miła w dotyku sierść. Kiedy istota napotka podobną sobie, nie odmawiają sobie zbliżeń. „Gdy jestem nagi, czuję się bardziej wolny. Najważniejsze, że nie jestem ani samcem, ani samicą – jestem hermafrodytą. [...] prawdziwe szczęście leży w powtarzaniu, w nieustannym zaczynaniu na nowo tego samego, jak w tańcu lub muzyce, na przykład »Autobahn« Kraftwerku. Tak samo jest w seksie: jak tylko skończymy, chcemy zacząć od nowa".

Tak w tekście „Mam marzenie" wyobraża sobie wieczność najbardziej znany dziś francuski pisarz Michel Houellebecq, zresztą nie samą tylko wieczność. We właśnie wydanych „Interwencjach 2" znajdujemy liczne teksty, wywiady czy felietony na wiele tematów, ale wyłącznie takich, które autora „Cząstek elementarnych" fascynują, są mu bliskie jako człowiekowi i jako pisarzowi. Na przykład klonowanie. W „Pokrzepieniu technologicznym" Houellebecq wyznaje: „Oczywiście, że dam się sklonować, gdy tylko będzie to możliwe; oczywiście, że wszyscy dadzą się sklonować, gdy tylko będzie to możliwe. [...] Będę mieć zapewne dwa albo trzy klony, tak jak się miewa dwójkę lub trójkę dzieci; zachowam właściwy odstęp między ich...