Gorzka suwerenność Węgier

źródło: AFP

Królestwo Węgier straciło na frontach I wojny światowej 1,5 mln zabitych, rannych lub wziętych do niewoli etnicznych Węgrów.

źródło: AFP

Formowanie ochotniczych oddziałów Armii Czerwonej na Węgrzech: zrezygnowano wówczas ze stopni i dystynkcji wojskowych, 1919 r.

źródło: Rzeczpospolita

Miklós Horthy – węgierski polityk i wojskowy, regent Królestwa Węgier w latach 1920–1944.

Wielka Wojna oszczędziła Węgrom spalonych wsi, zrujnowanych miast i pól śmierci zrytych okopami. Toczyła się poza granicami i o jej trwaniu świadczyły tylko rygory policyjne, nagłówki w gazetach i nienasycone zapotrzebowanie wojska na rekrutów.

Patriotyczna mobilizacja i zawieszenie swobód politycznych stwarzały rządowi konserwatywnego hrabiego Istvána Tiszy pozorny komfort, lecz pod przykrywką zewnętrznego ładu narastało ciśnienie.

Królestwo Węgier straciło na frontach 1,5 mln zabitych, rannych lub wziętych do niewoli etnicznych Węgrów i choć nie da się tego zrównać z rzeziami we Francji, warto pamiętać, że Madziarzy tonęli w słowiańskim otoczeniu – większość parlamentarną w Budapeszcie gwarantowała im tylko darowana przez Austrię ordynacja wyborcza.

Rekrutów brano głównie ze wsi, dramatycznie więc brakowało rąk do pracy na roli. Z tej i innych przyczyn w 1917 r. zebrano o ponad połowę mniej pszenicy niż w ostatnich żniwach przed wojną. Głodu, który już szalał w Wiedniu, uniknięto przez zakaz wywozu żywności do Austrii, a płace pochłaniała inflacja. Mimo wydłużenia czasu pracy do 60 godz. tygodniowo wśród robotników zaczęły przeważać kobiety i dzieci, na front zaś trafiali nawet nieletni. Dramatycznie brakło surowców, głównie rud metali i węgla.

Przedstawiciele narodów słowiańskich żądali suwerenności nawet na posiedzeniach Rady Państwa w Wiedniu, przez co – dla świętego spokoju – przestano je zwoływać. Kolejne rządy Mórica Esterházyego i Sándora Wekerlego, po...