W państwie nadzieja

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Fotorzepa

Odchodząc od państwa narodowego, zamiast iść w kierunku postępu, cofamy się w kierunku wieków ciemnych. W miastach mamy zamknięte pałace patrycjatu i buntujących się plebejuszy. W polityce międzynarodowej zaś lśniące złotem stolice cesarstw i piszczącą biedę tuż za gościńcem.

Jeszcze do niedawna światowe elity mówiły wyłącznie o coraz ściślejszej unii w Europie oraz potrzebie przyspieszenia globalizacji. Logiczną konsekwencją obu trendów miało być stopniowe rozpuszczanie się państw narodowych, a więc struktur politycznych, które są po pierwsze terytorialne, a po drugie legitymizują się pewnym konsensusem związanym ze wspólnym dobrem ludzi o określonej zbiorowej tożsamości. Przy czym ta tożsamość nie jest ani rezultatem czysto biologicznych więzów jak u plemion, ani też jedynie splotem wielu nici osobistych zależności, jak na przykład w feudalizmie, korporacji czy strukturze administracyjnej. Jest ona czymś danym obywatelom bezpośrednio, czymś, co zostało w dłuższym procesie historycznym wynegocjowane i co odnosi się, w zamyśle, do wszystkich ludzi zamieszkujących dane terytorium.

Tak rozumiane państwo miało stopniowo zanikać. Klimat wokół państwa zdaje się jednak zmieniać i w najbliższej przyszłości pewnie będzie nieco inny, niż niedawno wieszczono. Spójrzmy choćby na ostatni szczyt G20. Pozornie zakończył się zwyczajowymi globalistycznymi formułkami, tym razem jednak obok nich musiano zrobić też trochę miejsca na inne spojrzenie.

Deklaracja końcowa szczytu zachęca choćby do integracji imigrantów, jednocześnie jednak jej autorzy „podkreślają suwerenne prawo krajów do zarządzania i kontrolowania swoich granic i ustalania w tej...