Staję się chodzącym rozczarowaniem

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

Mateusz, podobnie jak wcześniej Janusz, wcale nie słuchał moich rad. Sądziłem, że Kijowski jest zupełnie inny niż Palikot, pozbawiony narcyzmu, zrównoważony, rzetelny, ideowy. Ale okazało się, że jest inaczej - mówi Prof. Jan Hartman.

Plus Minus:  Dlaczego profesor filozofii, człowiek o uznanej pozycji naukowej postanawia zaangażować się w politykę? I to nie jako doradca, ekspert, tylko aktywny uczestnik politycznej gry?

Polityka zawsze była obecna w moim życiu. Wychowałem się w politycznym domu. Mój ojciec był KOR-owcem, liderem profesorskiej opozycji we Wrocławiu, co mi bardzo imponowało. Poza tym lubię być w centrum wydarzeń, uczestniczyć w czymś ważnym. Jest w tym pewna próżność, ale mam taki dryg. Jestem też przekonany, że rolą filozofa jest realne uczestniczenie w zmienianiu świata, a więc w polityce. Najpierw zapisałem się do Unii Wolności w czasach, gdy przewodniczącym tej partii został Leszek Balcerowicz.

Co pana zaskoczyło, gdy z obserwatora zamienił się pan w czynnego gracza politycznego?

Po pierwsze to, że wiele rzeczy dzieje się w trybie towarzyskim, na spotkaniach przy kawie, w esemesach, plotkach. To wynika z pewnej płochości polityków. Oni niby dużo pracują, ciągle jeżdżą na jakieś spotkania, lecz tak naprawdę są roztrzepani i unikają skupionej pracy. Usiąść, przeczytać dokument, porozmawiać z ekspertami – to nie dla nich. Z tego samego powodu są niesłowni. Mało jest takich substancjalnych, ciężko pracujących osobników jak Jarosław Kaczyński.

Czyli politycy unikają prawdziwej pracy.

Tak, ale od rana do nocy mogą pisać...