Potomstwo czarnej dziury

źródło: Fotolia/REDPIXEL

Teoria doboru naturalnego wszechświatów stanowi przeniesienie idei Darwina w kosmos i pokazuje, co było przed Wielkim Wybuchem. Pozostaje pytanie, jaki proces i kiedy uruchomił całą sekwencję produkcji wszechświatów.

Ćwierć wieku temu fizyk Lee Smolin zaproponował nowe spojrzenie na kosmologię. Skorzystał przy tym z rozważanej od niedawna w nauce koncepcji multiwersum (wieloświata), wedle której nasz Wszechświat jest tylko jednym z idącego w zyliony rojowiska wszechświatów o różnych parametrach fizycznych. Na jej potwierdzenie nie ma na razie żadnych dowodów poza intuicyjnymi: jak Słońce nie jest jedyną gwiazdą, a Galaktyka jedyną formacją gwiezdną, tak i zamieszkiwany przez nas Wszechświat należałby do wielkiego zbioru takich jak on obiektów. Jak liczny byłby to zbiór? Czy bylibyśmy w nim typowi, czy mieścilibyśmy się poza normą? Odpowiedzi na ten temat dopiero się rysują.

Kluczową rolę w rozważaniach Smolina odgrywają czarne dziury. Żeby zrozumieć ten fenomen, który zadziwia nawet zawodowych astrofizyków, wyobraźmy sobie gwiazdę kilkakrotnie bardziej masywną od naszego Słońca. Każda gwiazda jest unoszącym się w przestrzeni reaktorem termojądrowym, który wypromieniowuje energię powstałą w jej wnętrzu z syntezy jąder wodoru i helu. W rezultacie reakcji jądrowych wewnątrz gwiazdy powstają cięższe pierwiastki, jak azot, tlen czy węgiel, a także promieniowanie gamma. Zanim jednak przebije się ono ku powierzchni, upływa kilkadziesiąt lat, a miliardy zderzeń z innymi cząstkami tak wyhamowują kwanty gamma, że powierzchnię gwiazdy opuszczają już jako światło widzialne....