Na wsi o sztuce nie rozmawiam

autor zdjęcia: Maciej Zaniewski

źródło: Dzięki uprzejmości Galerii Arsenał w Białymstoku

Leon Tarasewicz, artysta malarz.

źródło: Agata i Erazm Ciołkowie z kolekcji Krzysztofa Musiała/dzięki uprzejmości Galerii ATak

Leon Tarasewicz, Bez tytułu, 1995, olej, płótno, 130 x 190 cm.

Kolor jest częścią życia jak jedzenie. Prymitywne cywilizacje – jak blok kraju komunistycznego – nie miały kolorów, gdyż nie miały chemii na wysokim poziomie, nawet ubranka dla dzieci były szarobure. Na podstawie błękitu widzisz, czy masz do czynienia z cywilizacją na wysokim poziomie czy prymitywną.

Rz: Pańska wystawa, którą można było niedawno obejrzeć w Supraślu, została usytuowana w tamtejszej Akademii Supraskiej w Domu Pielgrzyma. Skąd ten wybór?

Leon Tarasewicz, artysta malarz: Cieszę się, bo to miejsce z wielką historią. Supraska ławra była jednym z trzech największych ośrodków duchowo-intelektualnych Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jak głosi legenda, zakonnicy szli za krzyżem z dzisiejszego Gródka i tam, gdzie się zatrzymał krzyż, i oni się zatrzymali. Na tej właśnie górze stoi dzisiaj klasztor w Supraślu. Najpierw mnisi schodzili się na modlitwę do drewnianej cerkwi w Gródku, pierwszej na tym terenie chrześcijańskiej świątyni, która postawiona została w 1498 roku. Potem, w 1501 roku zaczęto budowę cerkwi w Supraślu. To unikatowy przykład architektury bizantyńsko-gotyckiej cerkwi mającej funkcje obronne. W środku znajdują XVI-wieczne freski, jedyny tej klasy przykład malarstwa rzymskiego na polskich ziemiach. To cud, że po tylu burzach dziejowych klasztor znowu funkcjonuje. Teraz potrzeba co najmniej czterech pokoleń ciężkiej pracy i modlitwy, żeby był na bardzo wysokim poziomie, jak kiedyś.

Na wejście do wystawy spoglądała też ikona Jerzego Nowosielskiego, a z drugiej strony budynku w Muzeum Ikon jest ich na czasowej wystawie jeszcze więcej. To ważny kontekst?

Tak, bo wyrosło już młode pokolenie...