Rodowody naszych wieszczów

źródło: AFP

Obraz Walentego Wańkowicza „Mickiewicz na Judahu Skale” (ok. 1828 r.).

źródło: Wikipedia

Cieniem na życiu Juliusza Słowackiego położyła się zła sława jego ojczyma, Ludwika Bécu, zwanego w kręgach ówczesnej patriotycznej młodzieży zdrajcą.

źródło: Wikipedia

Zygmunt Krasiński, pozostający pod wyraźną presją ojca, unikał wszelkich organizacji patriotycznych i nie wziął udziału w powstaniu listopadowym.

Rodzina i miejsce urodzenia mają ogromny i oczywisty wpływ na twórczość ludzi sztuki. Nie inaczej było w przypadku Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego.

Agnieszka Niemojewska

Polacy odnoszą się do literatury i jej twórców ze szczególną atencją. Wielka w tym zasługa polskich poetów romantycznych, którzy w mrocznych czasach niewoli wynieśli sztukę pisarską do rangi skarbnicy narodowej pamięci, źródła tożsamości i orędownika idei polskości. A sami doczekali się miana wieszczów, natchnionych przewodników dusz i serc. Ale wielkość to udręka. Już za swojego życia najwięksi z romantyków odczuwali niszczycielską moc permanentnego zainteresowania publiczności kulturalnej, która chciała wiedzieć o nich wszystko i rościła sobie prawo do oceniania każdego aspektu ich egzystencji. Nie oszczędzili ich tym bardziej potomni. Usiłując zgłębić tajemnice ich geniuszu, sięgnęli do biografii, dokonali wiwisekcji relacji rodzinnych i spuścizny dziedziczonej po przodkach. Ich bezwzględność w przeglądaniu genealogicznych zakamarków może czasem budzić nawet odrazę, ale rezultaty przyniosła fascynujące.

Adamowe brzemię

„My z niego wszyscy" – rzekł o Mickiewiczu Zygmunt Krasiński na wieść o jego śmierci. A skoro autor „Pana Tadeusza" był pierwszym wśród najlepszych, to właśnie jego przypadki biograficzne fascynowały i niezmiennie fascynują czytelników, badaczy oraz poszukiwaczy osobliwości...