O klauzuli sumienia raz jeszcze

Zabieg aborcji nie jest świadczeniem zdrowotnym 
w rozumieniu ustawy o zawodach lekarza, nie stosuje się tu definicji z tego aktu prawnego.

Gdy pod koniec 2018 r. zostałem oficjalnie poproszony o zgłoszenie – w trybie szczególnie pilnym – uwag do projektu nowelizacji m.in. art. 39 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (druk senacki nr 1034), przyszło mi od razu na myśl, że to nieoczekiwane wyróżnienie musi mieć związek z moją publikacją pt. „Klauzula gwałcąca sumienia" („Rzeczpospolita" z 23 lipca 2014 r.). Po gorliwym, choć pośpiesznym, wykonaniu powierzonego mi zadania uznałem zatem, że informacja o moim stanowisku w tym przedmiocie, choćby ze względu na powagę sprawy, należy się również czytelnikom ówczesnego wystąpienia.

Jak czytelnik może pamięta, twierdziłem, że art. 39 ustawy lekarskiej nie może mieć zastosowania do czynności przerwania ciąży, gdyż zabieg ten nie jest „świadczeniem zdrowotnym" w rozumieniu definicji zawartej w art. 2 ust. 1 ustawy. Na tej podstawie wywodziłem, że lekarz w ogóle nie musi zasłaniać się tzw. klauzulą sumienia w przypadku odmowy dokonania aborcji w trybie art. 39 ustawy w dotychczasowym brzmieniu. Wykazywałem, że lekarza w wykonywaniu zawodu wiąże wyłącznie definicja świadczenia zdrowotnego podana w ustawie lekarskiej, na co wskazuje zresztą nawet jej tytuł. Nie dotyczy go zaś niejako konkurencyjna, a de facto kolizyjna, definicja świadczenia zdrowotnego z art. 2 ust. 1 p. 10 ustawy z 15 kwietnia 2011 r....