Pasja według Pałkiewicza

źródło: Rzeczpospolita

Wielka Przygoda zawsze kusiła Wielkiego Eksploratora. Nie lubi, gdy mówi się o nim: podróżnik

To nie przypadek, że tak wiele osób, mówiąc o Jacku Pałkiewiczu, używa słowa „zazdrość”. A nie są to ludzie, których skręca to uczucie tylko dlatego, że ktoś ma czegoś więcej, że w notesie ma numery telefonów możnych tego świata, że pięknie mieszka, ma piękną żoną, był wszędzie, a jeśli jeszcze nie był, to będzie... Naprawdę zazdrościmy mu pasji i konsekwencji w dążeniu do osiągnięcia celu. Niczego innego. Tylko tyle i aż tyle pozwoliło mu nagiąć życie do swojej woli. A to udaje się nielicznym, wybranym.

Po 30 latach przygód w ekstremalnie trudnych warunkach, po wyprawach do najbardziej niedostępnych miejsc, Pałkiewicz postanowił zebrać swoje doświadczenia w książce napisanej przez kogoś innego. Chciał zobaczyć siebie czyimiś oczyma. Padło na Andrzeja Kapłanka, bo – jak miał powiedzieć przyszłemu autorowi – „nie tylko jesteś przyjacielem, ale także człowiekiem z zasadami”.

Że zasady do pisania dobrej biografii mają się nijak, przekonuje niedawny casus Artura Domosławskiego, który – zdaniem jego licznych przeciwników – okazał się człowiekiem bez zasad właśnie, co nie przeszkodziło mu, a może i pomogło w napisaniu o Ryszardzie Kapuścińskim książki wyjątkowej. Porównanie to jest, oczywiście, naciągnięte, choćby dlatego, że Domosławski pisał o człowieku nieżyjącym, a Kapłanek miał świadomość, że to, co napisze, autoryzować będzie bohater jego opowieści, na którego...