![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Znów o odprawach pieniężnych
Znów o odprawach pieniężnych
Pracownik zwolniony z przyczyn dotyczących zakładu pracy lub taki, który z tych przyczyn rozwiązał umowę o pracę za porozumieniem stron, ma prawo do odprawy pieniężnej na zasadach określonych w art. 8 ustawy z 28 grudnia 1989 r. (Dz. U. z 1990 r. nr 4, poz. 19 ze zm. ). Przepis ten wyczerpująco określa okoliczności wyłączające prawo do odprawy. Pracodawca nie może wewnętrznym zarządzeniem pozbawić tego prawa grupy zatrudnionych, np. korzystających z urlopów wychowawczego czy bezpłatnego, nawet jeżeli takie postanowienie uzgodniono ze związkami zawodowymi. Byłoby to bowiem niezgodne z obowiązującymi przepisami. Nie dawałoby też podstaw do odmowy wypłaty odprawy.
Prawo do odprawy zatrudnionych w niepełnym wymiarze zależy od daty wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy. Jeżeli bowiem umowa została rozwiązana lub wypowiedziana przed 10 marca 1992 r. , czyli przed wejściem w życie ustawy z 15 lutego 1992 r. o zmianie niektórych ustaw dotyczących zatrudnienia oraz zaopatrzenia emerytalnego (Dz. U. nr 21, poz. 84) , to przy ustalaniu prawa do odprawy stosuje się art. 1 ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach, który obowiązywał właśnie do 10 marca.
W myśl wspomnianego przepisu ustawę stosowano do zatrudnionych w niepełnym w ymiarze godzin, jeżeli to wynagrodzenie było jedynym źródłem ich utrzymania lub jako...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
