Mówić czy głaskać

autor zdjęcia: Bjorn Christian Torrissen

źródło: Wikipedia

Masajscy wojownicy śpiewają i tańczą, by zaimponować damom. Pieśni podkreślają męskie zalety śpiewających.

źródło: Fotolia

Sam z siebie język nie cementuje grup. Potrzeba czegoś głębszego i bardziej emocjonalnego niż zimne argumenty słowne.

źródło: materiały prasowe

Kiedy związek osiąga sta­dium większej intensywności, porzucamy język i powracamy do przedwiecznych rytuałów wzajemnego dotykania i bezpośred­niej stymulacji.

Chociaż jesteśmy gotowi przyjąć, że język zaczął się od kon­wencjonalnych małpich wokalizacji, istnieją dwa rywalizujące ze sobą poglądy co do następnego kroku w jego ewolucji. Pierw­szy głosi, że język rozwinął się jako forma pieśni, wzmacniając podobne do tańca rytuały, których celem było koordynowanie stanów emocjonalnych grupy. Według drugiego język wyewo­luował, aby umożliwić wymianę informacji o innych członkach grupy. Skłaniałem się zawsze do założenia, że drugi pogląd za­wiera całą prawdę, to znaczy, że język rozwinął się w celu umoż­liwienia wymiany informacji społecznej. Jasne jest jednak, że pieśni grają bardzo ważną rolę w naszym życiu, zalety tej teorii powinny więc zostać wzięte pod uwagę.

Jedną z bardziej intrygujących cech ludzkiego zachowania jest zakres występowania pieśni i tańca w naszym życiu społecz­nym. W żadnym znanym społeczeństwie nie brak tych dwóch zjawisk, lecz kiedy zastanowić się nad tym chwilę, oba są dziw­nymi czynnościami. Śpiew kojarzymy oczywiście z wieloma ga­tunkami zwierząt, takimi jak ptaki czy gibbony, których poranne popisy chętnie nazywamy śpiewem. Najczęściej jednak „śpiew" ptaków czy naczelnych należy do mechanizmów obrony rewiru lub poszukiwania partnera.

Z pewnością ludzki śpiew pełni również te funkcje. Masaj­scy wojownicy śpiewają i tańczą, by zaimponować zgromadzo­nym damom....