![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
O jeden krok za daleko
Granice obrony koniecznej
O jeden krok za daleko
KRYSTYNA DASZKIEWICZ
Instytucja obrony koniecznej ma nie tylko chronić dobro bezpośrednio zaatakowane, ale i kształtować zasadę, że prawo nie powinno ustępować bezprawiu.
Legalność działania człowieka, który odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem zawsze uzasadniano za pomocą różnych argumentów. Do najczęściej cytowanych należy ten, że skoro państwo nie może zapewnić bezpieczeństwa jednostce zagrożonej zamachem przestępcy, to jej samej przysługiwać musi prawo do obrony. Powoływano się także na instynkt samozachowawczy człowieka, a nawet na jego "prawo wrodzone". Zwracali na to uwagę najwybitniejsi filozofowie i prawnicy wraz z niejednokrotnie cytowanym Markiem Tuliuszem Cyceronem, który to akceptował i podkreślał, że "siłę siłą odeprzeć wolno".
Napastnik jest sam sobie winien
Ugruntowane jest też miejsce obrony koniecznej w polskiej nauce prawa. Jej najwybitniejsi przedstawiciele wywodzili słusznie, że obrony koniecznej nie można oceniać wyłącznie jako działania jednostki, która broni siebie, odpierając zamach przestępcy. Ważne jest bowiem także to, że ten, kto odpiera bezpośredni, bezprawny zamach, "broni nie tylko siebie, ale także idei prawa". W ścisłym związku z tym twierdzeniem...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
