Kiedy emerytura nie przysługiwała

Aby uznać, że świadczenie zostało pobrane nienależnie, ZUS musi poinformować osobę uprawnioną do niego, że w całości lub w części nie mogła na nie liczyć. Gdy nadpłatę spowodował błąd pracodawcy, to on musi ją zwrócić

Zgodnie z art. 138 i 138a ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. DzU z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm., dalej ustawa emerytalna) za nienależne świadczenia uważa się te:

∑ wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących m.in. zawieszenie prawa do świadczeń, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do jego pobierania,

∑ przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów, albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd ZUS przez osobę pobierającą świadczenia.

Gdy świadczeniobiorcy nie przysługiwała emerytura, a wzięła je inna osoba, niż wskazał w decyzji organ rentowy, to pobrane jest też świadczeniem nienależnym. Nie ma znaczenia, że osoba, która ją pobrała, nie była pouczona o tym, że nie miała prawa do tej wypłaty.

Musi wiedzieć

Aby uznać, że świadczenie zostało pobrane nienależnie, osoba uprawniona do niego musi być poinformowana przez organ rentowy o tym, że w całości lub w części świadczenie jej nie przysługiwało.

O właściwym pouczeniu w sprawie braku prawa do pobierania świadczenia można mówić dopiero wtedy, gdy organ rentowy poprawił i sprecyzował treść pouczenia w taki sposób, że stało się ono czytelne, jasne i zrozumiałe dla ubezpieczonego. Za brak pouczenia osoby pobierającej świadczenie...