![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Nie muszę, ale bardzo chcę
Mistrz olimpijski Tomasz Majewski o pewności siebie, ojcostwie i igrzyskach w Londynie
Korespondencja ze Spały
W Pekinie mówił pan, że nawet powietrze na stadionie ciężkie było od emocji. W Londynie będzie podobnie?
Tomasz Majewski: Będzie inaczej. Każde duże zawody, a już zwłaszcza igrzyska, to inna historia. Mój świat przed czterema laty bardzo różnił się od obecnego. Tam jechałem walczyć, ale za wiele nie oczekiwałem. Teraz jadę bronić tytułu. Inna walka, ale ludzie ci sami. Łatwiej się atakuje, zwłaszcza z daleka, kiedy nikt na ciebie nie stawia. Nawet nie chodzi o to, że poziom jest wyższy – a jest – ale o to, że więcej osób chce medali. Moja jedyna przewaga polega na tym, że ja już złoto mam, a oni nie.
Pan już nie musi?
Nic nie muszę, ale bardzo chcę. Dla części moich kolegów to już będzie ostatnia szansa. To, że oni będą chcieli tak bardzo, to moja duża przewaga. Zachłanność, chęć udowodnienia klasy za wszelką cenę może ich zgubić.
Nie czuje pan stresu?
Stres jest zawsze. Chociaż od Pekinu miałem ponad 100 startów, na igrzyskach znowu będą wielkie emocje. Cztery lata temu po cichu liczyłem na brąz, a chłopaki pogubili się, bo zakładali, że będą walczyć o złoto tylko ze sobą. Coraz częściej myślę o Londynie, nie da się od tego odciąć. Dużo czasu nie zostało, staram się skupić, znaleźć...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
