Imperialny kij w szprychy

źródło: __Archiwum__

Ratusz w Narwie: wydmuszka wśród blokowisk

źródło: AFP

Rosyjski patrol w Osetii Południowej: sznyt wojsk kolonialnych

źródło: PAP/EPA

Rosjanie w Symferopolu świętują wynik „referendum”: imperium dresiarzy?

„A ja nic, tylko uciekam, od stu, trzystu lat/ Zostawiając nad rodzinną rzeką pancerz dziurawy i kufer z nadaniami króla/ Za Dniepr, potem za Niemen, za Bug, za Wisłę”. Jak czyta się dziś ten wiersz Miłosza, wiedząc, że z każdym pokoleniem przybywa w Europie miast, w których dominuje ludność rosyjskojęzyczna?

Politycy i analitycy Zachodu zgodnie przyznają: Władimir Putin stracił głowę. Jest nerwowy, sprawia wrażenie zaskoczonego biegiem wypadków na Majdanie. Wydaje irracjonalne decyzje, działając na własną niekorzyść. Oceny te streszczają się w słowach kanclerz Angeli Merkel, która po rozmowie telefonicznej z przywódcą Rosji powiedziała: „Nie jestem pewna, czy on ma nadal kontakt z rzeczywistością. Jest w innym świecie".

Nie podzielam tych opinii. Podejrzewam nawet, że Putin ma lepszy kontakt z rzeczywistością niż większość polityków zachodniej Europy. Jakże łatwo dali się nabrać na proste chwyty starego kagiebisty! Na jego „emocje", surowe miny, grożenie palcem przed kamerami...

W rzeczywistości ten rzekomy frustrat odgrywa rolę dawno już w szczegółach zaplanowaną. Jego „nerwowość" ma odciągnąć uwagę obserwatorów od konstatacji, która raz uświadomiona, poraża swą oczywistością. Działania Rosji na Krymie wpisują się konsekwentnie w schemat ekspansji na Zachód, która trwa nieprzerwanie już od kilku wieków. Nie mówię tu o ekspansji politycznej – byłby to banał. Zresztą w wymiarze politycznym nie widać tu ciągłego postępu: Rosja raz parła do przodu, innym razem – jak w latach 1914–1921 i 1989–1991 – robiła taktyczny odwrót. Chodzi mi o potencjał cywilizacyjny. O to, że z każdym pokoleniem przybywa w Europie miast, w których...