Być sobą, a nie synem ojca

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

Krzysztof Szpilman, historyk, profesor Uniwersytetu Kyushu Sangyo przy fortepianie ojca, Władysława – kompozytora i pianisty

źródło: Rzeczpospolita

Ryūnosuke Akutagawa, Atsushi Nakajima, Niesamowite opowieści z Chin, Przeł. Krzysztof Szpilman Wyd. Siedmioróg 2014

Krzysztof Szpilman | O fascynacji Japonią i o tym, jak komunizm trafił 
do Chin, rozmawia Jacek Marczyński.

Rz: Warszawiak z brytyjskim obywatelstwem i profesor Uniwersytetu Kyushu Sangyo tłumaczy na polski japońskich pisarzy zafascynowanych Chinami. Przyzna pan, że to niezła łamigłówka. Od czego zaczniemy jej rozplątywanie?

Krzysztof Szpilman: Od stwierdzenia, że kultura chińska i japońska bardzo są do siebie zbliżone. Nas nie dziwi, że Henryk Sienkiewicz napisał „Quo vadis" o starożytnym Rzymie, bo przyznajemy się do tego kulturowego dziedzictwa. Podobną sytuację mamy w przypadku związków japońsko-chińskich.

Europejski czytelnik nie zrozumie jednak, dlaczego opowieści o poecie, który został tygrysem, czy o człowieku-byku tłumaczone przez pana mają chińskie, a nie japońskie korzenie.

Ich akcja toczy się w Chinach, ale dla Japończyków są to bohaterowie bliscy. Proszę pamiętać, że cała cywilizacja japońska oparta jest na chińskim dorobku. Stamtąd Japończycy przejmowali pismo, literaturę, filozofię, architekturę, system polityczny. Dopiero współcześnie nastąpiło rozluźnienie więzów, tak zresztą jak my dzisiaj już nie interesujemy się łaciną. We współczesnej Japonii wiedza techniczna jest ważniejsza od literackiej, nastąpiło odejście od starej literatury, nawet tej sprzed półwiecza, jej język stał się w znacznej części niezrozumiały dla młodego pokolenia....