Dzieci Harry’ego Pottera

Zastanawiam się nad tym, jakie jest imaginarium współczesnego człowieka. Z czego się składa świat jego wyobraźni? Z jakich obrazów, skojarzeń, wartości? Bo przecież wszystko wokół nas nieustannie płynie, zmienia się jak w kalejdoskopie. Stare figury ustępują nowym. Ciągle przetasowują się bohaterowie, punkty odniesienia, estetyki. Czy to nurt, nad którym można zapanować? Czy da się wyodrębnić na tyle mocne ramy rzeczywistości, że udźwigną elementarną tożsamość lokalną, narodową, cywilizacyjną? A może nie ma niczego takiego; ludzka natura skazana jest na ciągłe ruchy tektoniczne, przesuwanie się idei, duchowości, kontynentów? I nie należy się specjalnie martwić tożsamością, bo jest nią człowieczeństwo. Samo w sobie. Samo z siebie.  Integralne, spójne, bezpieczne.

Nie wiem. Nie byłoby pewnie mnie i mojego pokolenia, gdyby nie pewien zestaw opowieści, opasła księga tysiącletniej narracji, która ukształtowała świat, w którym się urodziłem. To były...