Wojna pomnikowa

autor zdjęcia: Piotr Guzik

źródło: Fotorzepa

źródło: Forum

Sierpień 1990: „społeczny” demontaż Pomnika Wdzięczności Armii Czerwonej w Białymstoku (fot. Anatol Chomicz,zdj. archiwalne)

źródło: EAST NEWS

Listopad 2014: pepesze i płaszcze opuszczają Nowy Sącz

Kamienne wyrazy wdzięczności 
dla Armii Czerwonej wciąż straszą 
na ulicach i skwerach. Na Ukrainie 
spadają z cokołów, więc może by tak 
i u nas?

Centrum Warszawy, ulica Żwirki i Wigury. Centralnym punktem parku jest wysoka iglica z pięcioramienną gwiazdą – nie czerwoną, lecz miedzianą. Napis głosi, że to cmentarz mauzoleum żołnierzy Armii Radzieckiej, więc rower, deskorolka, pies i bikini – zakazane. Straszy ostrzeżenie, że obiekt monitorowany: kamer nie widać, lecz lepiej uważać. Spacerowicze czasem się jednak zapuszczą, a puste butelki po piwie zdradzają, że nie tylko oni. Człowieka tłamsi przestrzeń i monumentalne płaskorzeźby ukazujące czerwonoarmistów otrzymujących wdzięczność z rąk przedstawicieli polskiego ludu, którzy spieszą z darami pól. Zmurszałe płyty chodnikowe – bywa, że nie trzymają już poziomu – porasta mech, ale jest czysto. Nie ma napisów ani bohomazów – może oko Wielkiego Brata jednak czuwa? Inskrypcja mówi, że spoczywa tu 21 468 ciał żołnierzy i oficerów 1. frontu białoruskiego. Nagrobki z cyrylicą dekorują czerwone gwiazdy wyryte na słupkach. Stoją wypalone znicze, w końcu mamy listopad i wspominki zmarłych. Leży zeschły wiecheć kwiatów w barwach ukraińskich, zdarzają się też żółto-niebieskie flagi. Czy to aby nie prowokacja?

Centrum Warszawy, plac Wileński. Harmider jak na placu budowy, bo właśnie trwa odbieranie świeżo ukończonej stacji metra. Na ten czas – będzie już trzy lata – z cokołu zdjęto pomnik Polsko-Radzieckiego Braterstwa Broni, zwanego pospolicie „czterema śpiącymi", bo...