Europa bezradna i bezsilna

autor zdjęcia: Andrzej Krauze

źródło: Plus Minus

Odpowiedzią na terroryzm, realną, okrutną i totalną wojnę wypowiedzianą zachodnim społecznościom, są naiwny słowotok w rodzaju: „je suis Charlie", oraz zafałszowana przez polityczną poprawność debata na temat przyczyn działania islamistów.

Około 500 roku po Chrystusie nie było cywilizacji zachodniej. W roku 1500 znajdowała się ona w pełnym rozkwicie. I z pewnością kiedyś w przyszłości przestanie istnieć. Zapewne nastąpi to przed rokiem 2500.

Caroll Cuigley, „The Evolution of Civilization", Nowy Jork 1961

O głębokim kryzysie kultury europejskiej pisano już w okresie romantyzmu, masowo dyskutowano o nim w czasie dekadenckiego fin de siècle'u, a potem podczas międzywojennego – naznaczonego katastrofizmem – okresu z jego historiozofią zarysowaną w słynnej książce Oswalda Spenglera „Der Untergang des Abendlandes" („Zmierzch Zachodu").

Jednakże dynamiczny rozwój gospodarczy w ostatnim dwustuleciu, niezwykły postęp techniczny i wielkie osiągnięcia medycyny sprawiły, że gdy tylko Europa wyszła z cienia potworności obu wojen światowych, powszechny optymizm i wiara w postęp ludzkości znowu odżyły, powracając do źródeł owych optymizmu i wiary zaszczepionych w kulturze w okresie oświecenia.

Upadek w 1989 roku żelaznej kurtyny dzielącej Europę, wzniesionej zaraz po II wojnie światowej przez imperium zła, podtrzymał ten optymizm Zachodu, a jego intelektualnym wyrazem była książka Francisa Fukuyamy „The End of History" („Koniec historii") z jej tezą, iż bieg dziejów dowiódł, że nie istnieje alternatywa dla zachodniej liberalnej demokracji.

Dwadzieścia lat wcześniej...