Kiedy nieściągalna wierzytelność staje się kosztem

Wierzyciel może ująć nieściągalną wierzytelność w rachunku podatkowym w momencie ziszczenia się ostatniego z ustawowych warunków, który daje mu takie prawo.

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób wyraźnie określony w tej ustawie, tj.:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadający stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2. postanowieniem sądu o:

a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub

b) umorzeniu postępowania upadłościowego, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a, lub

c) ukończeniu postępowania upadłościowego, albo

3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty (art. 16 ust. 1 pkt 25 oraz ust. 2 ustawy o CIT).

Przesłanki spełnione łącznie

Zaliczając nieściągalną wierzytelność do kosztów podatkowych, należy mieć na uwadze konieczność łącznego spełnienia wszystkich poniższych przesłanek, tj.:

- rachunkowe odpisanie wierzytelności...