Robol ma siedzieć cicho

autor zdjęcia: Andrzej Krauze

źródło: Plus Minus

Szef nawet nie musiał mówić, że zabrania. 
Nie na próżno wiele razy wcześniej powtarzał, że to on w firmie jest „mamą i tatą" i że jak komuś się przyśnią związki, to go „z miejsca wyrzuci na zbity pysk". No i nikt o związkach nie śni.

Prawda, nawet jeśli niecała, o standardach pracy w Polsce leży na prowincji.

Miasto X nie jest ani duże, ani małe. Jest tak średnie, że mogłoby być każdym spośród wielu podobnych, leżących na prowincji miast, o których raczej nie mówi się na co dzień w telewizji, o ile samorząd nie kupi promocji w paśmie śniadaniowym i w którym największymi pracodawcami są szpital i urzędy. Wiele wskazuje też na to, że X jest miastem, w którym w sposób specyficzny definiują się relacje tych, którzy pracę dają, z tymi, którzy pracę świadczą. Jest zbyt małe gospodarczo, żeby ogniskowały się tu wysublimowane, prawne polemiki ekspertów związkowych z kulturą korporacyjną czy żeby w wielkich sporach zbiorowych z zarządami ścierały się wielkie masy pracownicze, ale wystarczająco duże, żeby działały tu liczne, nowoczesne technologicznie firmy, zatrudniające kilkusetosobowe nawet załogi. I żeby – często bezkarnie – kwitło tu drugie, niestandardowe życie. I XIX-wieczne obyczaje.

W mieście X działa np. specjalna strefa ekonomiczna. – Wie pan, w ilu spośród niemal 20 polskich i zagranicznych firm w strefie są komisje zakładowe? – zagaduje szef regionalnej „Solidarności". – Ani jednej. Zbiór organizacji związkowych w organizmie zatrudniającym około 2 tysięcy pracobiorców równa się zero!

Za...