Stoi na stacji lokomotywa…

źródło: materiały prasowe

Zwykle głosu nie mają. Tym razem warszawskie Muzeum Narodowe pozoliło im przygotować wystawę. Fot. Patryk Grochowalski

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

źródło: Plus Minus

Niektórzy upierają się, że nasza arogancja i ignorancja 
są pochodną braku plastycznej edukacji w przedszkolach, podstawówkach, gimnazjach. Paniom przedszkolankom 
bardziej podoba się disneyowski jelonek Bambie 
niż koń Wilkonia.

Wchodzę do Zachęty i cieszę się jak dziecko. Bo wystawa „Tu czy tam?" jest adresowana do malutkich, starych malutkich i starych wychowanych według PRL-owskiego wzorca. Czyli również takich jak ja.

Wzruszam się, widząc obok najnowszych ilustratorskich dokonań klasykę spod znaku Naszej Księgarni, zdobną w prace Jana Marcina Szancera, Bohdana Butenki, Olgi Siemaszko, Antoniego Uniechowskiego, Józefa Wilkonia i innych mistrzów, na których wychowywały się pokolenia.

A gdy oglądam interaktywne propozycje dla najmłodszych, wspominam „interaktywność" dostępną dla mojej generacji: książeczki do kolorowania oraz woluminy rozkładające się warstwowo lub rozciągające się harmonijkowo.

Przechowuję do tej pory taki skarb: bajkę „O Janku, co psom szył buty" autorstwa Juliusza Słowackiego, zobrazowaną przez Szancera. Kilkumetrowa rozkładanka, właściwie coś w rodzaju komiksowej sekwencji. Kompozycja doskonała w każdym układzie. Od tamtej „interaktywności" jeden skok (choć w stumilowych butach) do Zachęty, gdzie zdarzyła się szczególna wystawa. Wieloznaczny tytuł „Tu czy tam?", a może „Tu czytam?" – prowokuje do peregrynacji w różnych kierunkach. Także w przeszłość.

Jak każdy odbiorca prezentacji otrzymałam zeszyt do zadań, czyli swoisty przewodnik po wystawie. Wykonuję jedno z poleceń: dopełniam eksponaty...