Narzeczona pustyni zgwałcona i zamordowana

źródło: AFP

Świątynia Bela, u góry 31 marca 2016 r., u dołu 14 marca 2014 r.

Powiadają: zobaczyć Neapol i umrzeć, czyli śmiało możesz żegnać się ze światem, bo piękniejszy widok już ci się nie trafi. 
Ci, którzy widzieli Palmyrę, twierdzą o niej to samo. Jednak to Palmyra umarła.

Palmyra – miasto w Syrii, około 215 km na północny wschód od Damaszku. Tamtejsze starożytne ruiny wpisane są na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Prof. Anna Sadurska nazwała ją narzeczoną pustyni. To prawdziwy cud antycznej architektury. Pierwsze ślady osadnictwa w Palmyrze pochodzą z końca epoki kamienia. Jej pierwotna nazwa to Tadmur. Wymienia ją Stary Testament, wtedy była jeszcze zwykłą oazą. Władały nią plemiona semickie posługujące się językiem aramejskim, później pojawiły się koczownicze plemiona arabskie. Ich asymilacja umożliwiła otwarcie dróg handlowych między Mezopotamią a wybrzeżem Morza Śródziemnego zamiast dłuższej trasy wzdłuż doliny Eufratu. Od II wieku przed Chrystusem przez Tadmur przebiegała południowa odnoga szlaku jedwabnego.

Gdy miejscowe plemiona zaprzestały łupienia karawan, bowiem bardziej opłacalna była ich ochrona i obsługi, hodowla na ich potrzeby wielbłądów i koni, pośrednictwo w handlu, cła nakładane na przejeżdżających kupców – osada zaczęła nabierać charakteru miejskiego. Jej znaczenie wzrosło, gdy znalazła się na pograniczu Cesarstwa Rzymskiego i Persji – wtedy też pojawiła się nazwa Palmyra.

Cesarz Hadrian nadał jej status wolnego miasta, w 217 roku uzyskała miano kolonii, co zrównało jej mieszkańców w prawach z obywatelami Rzymu i zwolniło ich z płacenia podatków. Dzięki...