Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania budzi dużo wątpliwości

Ponieważ środki, które do tej pory przysługiwały fiskusowi w walce z nieuczciwymi podatnikami, uważano za zbyt małe, urzędnicy dostali od połowy lipca nową broń do ręki. Sformułowania tych regulacji nie są jednak jednoznaczne.

Stosowanie obowiązującej od 15 lipca br. klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania może budzić wiele wątpliwości. Należy do nich przede wszystkim wykładnia pojęć, na podstawie których klauzula została skonstruowana.

Konstrukcja prawna

Zgodnie z definicją klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania, sformułowaną w art. 119a § 1 ordynacji podatkowej (dalej: o.p.), czynność wykonana przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej, sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej, nie skutkuje osiągnięciem korzyści podatkowej, jeżeli sposób działania był sztuczny (unikanie opodatkowania). Definicja ta jest naszpikowana niedookreślonymi sformułowaniami. Warto bliżej się im przyjrzeć.

Kiedy jest osiągnięta korzyść

Pojęcie korzyści podatkowej zostało zdefiniowanie w art. 119e o.p. Zgodnie z tym przepisem korzyścią podatkową jest:

- niepowstanie zobowiązaniapodatkowego,

- odsunięcie w czasie zobowiązania podatkowego lub obniżenie jego wysokości,

- powstanie lub zawyżenie straty podatkowej,

- powstanie nadpłaty lub prawa do zwrotu podatku albo podwyższenie nadpłaty lub zwrotu podatku.

Zakres ten jest bardzo szeroki, jednak jego właściwe zrozumienie nie powinno powodować trudności. Inaczej jest z interpretacją słów „przede wszystkim". Sformułowanie to...