Każdy system przegra z biedą

źródło: Meteriały prasowe/teatr im. Osterwy

Twórcy spektaklu postawili sobie cel, żeby wydobyć z tekstu tematy biedy i wyobcowania

źródło: materiały prasowe/teatr im. Osterwy

Samotność jest jednym z problemów

źródło: materiały prasowe/teatr im. Osterwy

Wiara i rewolucja konfrontują się w gorzowskim spektaklu

„Brat naszego Boga" Karola Wojtyły oraz „Tygrys tańczy dla Szu-Hin" wg Anny Świrszczyńskiej to najnowsze premiery Teatru im. Osterwy.

Papieże byli mecenasami sztuki, ale rzadko twórcami. Karol Wojtyła, zanim przybrał imię Jan Paweł II, fascynował się poezją i teatrem, o czym wspominał podczas swojej słynnej rozmowy z wiernymi na rynku rodzinnych Wadowic. To tam „wszystko się zaczęło", w tym teatr. A po szkolnej „Antygonie" był niezwykle ważny rozdział sceniczny związany z historią Teatru Rapsodycznego w Krakowie.

Praktykowanie życia scenicznego i udział w spektaklach opartych na dziełach naszych romantyków miało z pewnością wpływ na napisanie sztuki „Brat naszego Boga", którą Wojtyła tworzył w latach 1944–1950. Jej głównym bohaterem jest Adam Chmielowski, powstaniec styczniowy, malarz. Ostatecznie wybrał posługę Bogu i zajął się opieką nad bezdomnymi. Sam autor napisał w didaskaliach: „Będzie to próba przeniknięcia człowieka (...), aby odnaleźć (...) ten szczególny błysk na ciemnym tle tej rzeczywistości".

Wewnętrzne rozdarcie

Biorąc pod uwagę artystyczne fascynacje Wojtyły, a także jego religijne powołanie, można dopatrzyć się w sztuce dylematów człowieka, który chciał być artystą, a ostatecznie przeszedł wszystkie szczeble Kościoła, by stanąć na jego czele. Dramat, m.in. w związku z podjęciem wątku rewolucyjnego, w PRL objęty był zakazem druku...