Prawdę trzeba poznawać powoli

źródło: materiały prasowe

Leszek Możdżer, wybitny pianista mówi o pracy nad operą „Immanuel Kant" na podstawie sztuki Thomasa Bernharda.

Debiutuje pan w operze historią o tym, jak niemiecki filozof, który nigdy nie wyjechał z rodzinnego Królewca, popłynął statkiem do Ameryki. Nie jest to pana pierwsza wyprawa w świat muzycznego teatru.

Leszek Możdżer: Rzeczywiście, napisałem ze trzy musicale, muzykę do kilku spektakli dramatycznych i baletu.

Dlaczego więc, mając takie doświadczenia, w operze debiutuje pan tak późno?

Bo to było pierwsze zamówienie tego typu.

A jest pan operowym bywalcem?

Powiedzmy sobie szczerze: opera jest nie do zniesienia. Jest fascynująca, ale przekracza moje możliwości odbioru. Jeszcze nie udało mi się utrzymać pełnego skupienia. Pisanie i słuchanie oper to działalność wyczynowa, wymagająca wytrwałości.

Czy zamówienie, jakie pan otrzymał, było dowolne czy jednak związane konkretnie ze sztuką Thomasa Bernharda?

Reżyser Jerzy Lach zgłosił się do mnie z „Immanuelem Kantem". Gdy pierwszy raz przeczytałem sztukę, niewiele z niej zrozumiałem. Kompletna paplanina. Po półtorarocznym okresie pisania muzyki wiem już dużo więcej. Język polski charakteryzuje się długimi słowami, w których akcent zawsze pada na przedostatnią sylabę, więc musi ona wypaść na mocną część taktu, a jeśli już wypadnie na słabą, to musi trwać dłużej niż inne sylaby, żeby sprawić...