Wykonywanie pracy przekreśla pozorność

UBEZPIECZENIA Umowa o pracę jest zawarta dla pozoru i w związku z tym nie może stanowić tytułu do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a osoba określona jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy – czyli gdy strony z góry zakładają, że nie będą realizowały praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy.

Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 29 czerwca 2017 r. (III UK 172/16).

Ubezpieczona będąca w trzecim miesiącu ciąży zawarła 7 maja 2012 r. umowę o pracę z pracodawcą działającym w branży budowlanej. Miała objąć stanowisko menagera kontraktu za wynagrodzeniem 5650 zł. Do jej obowiązków miało należeć prowadzenie negocjacji z inwestorem, udział w spotkaniach z podwykonawcami, kontrola realizowanego kontraktu, prace biurowe. Kobieta nie miała wcześniej doświadczenia przy tego rodzaju pracach. Z kolei przed jej zatrudnieniem u pracodawcy nie występowało stanowisko menagera kontraktu. Ubezpieczona zamieszkiwała w odległości 200 km od siedziby pozwanego, jednak nie musiała codziennie wykonywać pracy w siedzibie.

Po upływie ok. miesiąca od zatrudnienia pracownica – ze względu na komplikacje związane z ciążą – poszła na zwolnienie lekarskie. ZUS zakwestionował podstawę jej ubezpieczenia i wydał decyzję stwierdzającą, że nie podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym od 7 maja 2012 r. Ubezpieczona odwołała się do sądu okręgowego, który jednak oddalił jej odwołanie. Sąd stwierdził, iż powódka...