Metafizyka prenatalna Kościoła

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Rzeczpospolita

Trudno twierdzić, że zarodek ludzki jest ludzką osobą. W historii teologii i w historii filozofii osobą ludzką jest tylko jednostka ludzka zdolna do świadomego kierowania swoim postępowaniem – pisze filozof

Kościół oficjalnie wypowiedział się przeciw zapłodnieniu in vitro, i to nie tylko wobec tej wersji procedury, która dopuszcza selekcję zarodków, ale przeciw każdej. Ta decyzja antagonizuje jednych przyzwoitych ludzi przeciw innym, zwolenników in vitro przedstawia jako zamaskowanych wrogów ludzkiej godności, a zwolenników stanowiska kościelnego jako jednostki nieczułe na potrzeby emocjonalne małżeństw niemogących mieć dzieci.

Dziwna koncepcja prawdy

Takiego stanowiska nie popiera ani objawienie, ani tradycja teologiczna, ani etyka. Popiera go dziwna koncepcja prawdy i swoista metafizyka prenatalna przedstawiana językiem laickim, odwołująca się do złowrogiego aktu miłości i luźno rozumianej godności ludzkiej. Czy na powrót do wcześniejszego, łagodniejszego stanowiska kościelnego jest za późno? Chciałbym wierzyć, że nie, choć Roma locuta, causa finita.

Twierdzenie księdza kardynała Stanisława Dziwisza („Poszukującym prawdy”, „Rzeczpospolita” 15 grudnia 2008), że instrukcja „Dignitas personae” kierowana jest do ludzi „poszukujących prawdy”, to obietnica bez pokrycia. Do nauczania (a nie nauki, jak się zwykle mówi) Kościoła należy twierdzenie, że poza Kościołem istnieje tylko tzw. prawda naśladowcza, natomiast w obrębie Kościoła istnieją dwie prawdy: naśladowcza i wzorcza. Tak pisze św. Bonawentura, tak wygląda tradycja i trzeba to przyjąć....