Wschodnia Galicja dwóch narodów

autor zdjęcia: Piotr Męcik

źródło: Fotorzepa

Panorama Lwowa

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Podpisanie traktatu brzeskiego, marzec 1918 roku

autor zdjęcia: Leszek Nabiałek

źródło: Fotorzepa

Linia frontu i miejsca bitew podczas wojny polsko-ukraińskiej w latach 1918 – 1919

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Dmytro Witkowśkyj — sotnik Ukraińskich Strzelców Siczowych, dowodził ukraińskimi siłami we Lwowie

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Płk Czesław Mączyński, naczelny komendant WP we Lwowie i dowódca obrony miasta

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Ukraińscy strzelcy siczowi na propagandowej pocztówce

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Polacy zdobywają cytadelę we Lwowie

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Dom Techników przy ul. Issakiewicza oraz poczta (na zdjęciu) były jednymi z ważniejszych punktów polskiego oporu we Lwowie

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Dom Techników przy ul. Issakiewicza (na zdjęciu) oraz poczta były jednymi z ważniejszych punktów polskiego oporu we Lwowie

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Kpt. Zdzisław Tatar-Trześniowski, dowódca polskiego oddziału broniącego Szkoły Sienkiewicza przy ul. Polnej

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Polska Naczelna Komenda Obrony Lwowa

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Polski oddział kobiecy w bramie gmachu Dyrekcji Skarbu

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Polski działon na Wysokim Zamku, koniec listopada 1918 roku

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Krzyż Obrony Lwowa. Widnieje na nim odznaka orderu Virtuti Militari, którym Lwów został odznaczony za bohaterską obronę w listopadzie 1918 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Kpt. Mieczysław Boruta-Spiechowicz

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Reduta Piłsudskiego na ul. Kopernika

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Polski oddział w zdobytych koszarach

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Gmach Poczty Głównej po zakończeniu walk

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Odezwa wzywająca do wstępowania w szeregi oddziałów ochotniczych idących na pomoc walczącym we Lwowie Polakom

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Gen. Tadeusz Jordan-Rozwadowski, kierował organizacją pomocy dla walczących lwowian

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Ppłk Michał Karaszewicz-Tokarzewski, dowódca oddziałów idących na odsiecz obrońcom Lwowa

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Młodzi obrońcy Lwowa

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Żołnierze krakowskiej Legii Akademickiej na kwaterze na dworcu w Sądowej Wiszni podczas walk z Ukraińcami, grudzień 1918 r.

Wzrost aktywności politycznej Ukraińców zaczął coraz bardziej niepokoić polskie społeczeństwo

Pierwsza wojna światowa przyniosła Polakom dawno oczekiwaną szansę na odzyskanie niepodległości. Ale nie tylko Polacy postanowili wykorzystać sprzyjającą koniunkturę polityczną. Inne narody tej części Europy rozpoczęły własną grę o niezależność. Wśród nich byli też Ukraińcy, których niepodległościowe aspiracje stały na przeszkodzie dążeniom Polaków do odbudowy państwa w granicach sprzed rozbiorów. Musiało to w końcu doprowadzić do sporu o przynależność części zaboru austriackiego – wschodniej Galicji. U schyłku I wojny światowej rozpoczęła się polsko-ukraińska walka, a jej główną areną stało się miejsce symboliczne – Lwów. Dla Polaków ostoja kultury polskiej, dla Ukraińców dawna stolica księstw ruskich.

W całej prowincji Polaków było więcej. Według spisu z 1910 roku stanowili 47,6 proc. ludności, Ukraińcy 40,3 proc., Żydzi 10,9 proc., Niemcy, Czesi i inni 1,2 proc. Inne proporcje odnotowano we wschodniej części kraju. Tu dominowała ludność ukraińska, która stanowiła ponad 70 proc. mieszkańców, wobec około 14,5 proc. Polaków. Natomiast w stołecznym Lwowie przeważali już Polacy – ponad połowa ludności wobec niespełna 19 proc. Ukraińców.

Mimo że ludność ukraińska dominowała we wschodniej Galicji, przez długi czas polskie elity polityczne lekceważyły rodzący się ukraiński ruch narodowy. Ukraińców traktowano jako Rusinów,...