![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Nie będziemy się narzucać z przyjaźnią
Polska – tak jak przez ostatnie 20 lat – nadal wyciąga do Litwy rękę. Ale chciałaby zobaczyć jakieś oznaki wzajemności – stwierdza wiceminister spraw zagranicznych
Artykuły prasowe oraz wypowiedzi niektórych polityków na temat Litwy (np. tekst Jarosława Kaczyńskiego „Bałtyckie Waterloo Tuska", „Rz", 27 kwietnia 2011 r.) wymagają przedstawienia prawdziwego stanu relacji polsko-litewskich. Fakt, ostatnio dalekich od ideału.
Na początek stwierdzenie tyleż banalne, co prawdziwe. Nie jest łatwo współżyć narodom, które mają wspólną historię. Ale w takim przypadku wielkość państwa i jego przywódców przejawia się m.in. w tym, że są w stanie wznieść się ponad historyczne zaszłości, pokonać złe wspomnienia i skupić się na współdziałaniu wszędzie tam, gdzie widzą polityczny sens i zwykły interes. Polsce, dzięki rozsądkowi kierujących polityką zagraniczną w minionych 20 latach, to się udało. Udało w stosunku do wszystkich demokratycznie rządzonych sąsiadów i państw naszego regionu, także bałtyckich, z którymi wiąże nas wiele wspólnych zadań na forum europejskim i wiele dwustronnych interesów.
Szczególne miejsce w tych relacjach zajmowała Litwa. Entuzjazm towarzyszący ogłoszeniu niepodległości przez naszego litewskiego sąsiada, podziw dla trudnego dochodzenia do suwerenności po latach okupacji sowieckiej przełożyły się na polskie wspieranie Litwy na arenie międzynarodowej wszędzie tam, gdzie było to możliwe i pożądane. Zawarty w 1994 r. traktat o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
