Jan Rokita full of himself

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

autor zdjęcia: Rafał Guz

źródło: Fotorzepa

Dopuściliśmy do sytuacji, gdy praktycznie każda wypowiedź może być kryminalizowana, próby zaś przypisywania konkretnym osobom odpowiedzialności za cokolwiek, co poszło źle, rutynowo prowadzą do kosztownych procesów – pisze publicysta.

Sprawa Rokity nie daje mi spokoju. A dokładniej to, na czym, jak się wydaje, stanęło po całej awanturze. Dla jednych komornicza egzekucja na dochodach byłego posła jest kolejnym dowodem na to, że wciąż tkwimy w chorym świecie „układu", gdzie byli milicjanci, prokuratorzy i sędziowie wspierają się w potrzebie i jedyną osobą dotkliwie ukaraną w związku z peerelowskimi zbrodniami okazuje się niepokorny eksopozycjonista.

Dla drugich dramat Jana Marii Rokity to triumf prawa nad agresją i rozbuchaną polityką. I nauczka nie tylko dla zarozumiałego byłego „premiera z Krakowa", ale też dla innych harcowników: trzeba uważać na to, co się wygaduje. Jeśli ktoś publicznie stawia komuś zarzuty największego kalibru i przegrywa sprawę o zniesławienie, musi ponieść konsekwencje.

Zaślepiony pychą

Mam problemy z obu tymi stanowiskami. Są stereotypowe – winny – niewinny – i prowadzą do ogólnikowych wniosków. Jednocześnie uwadze opinii umyka absolutnie kluczowa, moim zdaniem, kwestia wysokości wymierzonej przez sąd kary za wypowiedź. Uważam tę karę za skandaliczną i niebezpieczną dla porządku demokratycznego. Jest bowiem drakońska, a jej dotkliwość została zakamuflowana.

Nakaz zamieszczania sprostowań w wielkich mediach ogólnokrajowych – w tym wypadku idzie o rozgłośnie Radio Zet i Tok FM oraz gazetę „Dziennik" (dziś DGP) –...