Kiedy nabywca może powołać się na istnienie dobrej wiary

autor zdjęcia: M. P.

źródło: Rzeczpospolita

Wojciech Kotowski

Argumentacja kupującego o braku świadomości uczestnictwa w transakcji o charakterze przestępczym ma, zgodnie z orzecznictwem TSUE, zasadnicze znaczenie dla prawa do odliczenia VAT naliczonego.

W ostatnich miesiącach opinia publiczna jest regularnie informowana o działaniach podejmowanych w celu zwalczania oszustw podatkowych w VAT. Straty budżetu państwa z tego tytułu są ogromne, a znalezienie skutecznego środka walki z oszustwami podatkowymi jest niezwykle trudne. Istota oszustwa polega bowiem na wykorzystaniu konstrukcji podatku i relacji pomiędzy sprzedawcą a nabywcą. W ramach danej transakcji podmiotem faktycznie ponoszącym koszt podatku jest nabywca (płaci wynagrodzenie, w którym mieści się należny VAT). Koszt ten, zgodnie z zasadą neutralności VAT, nie powinien obciążać nabywcy, więc jest, co do zasady, odliczany jako podatek naliczony.

Działanie na „słupa"

Stosowanie tego schematu w oszukańczym procederze opiera się na swoistej współpracy pomiędzy stronami transakcji. Często elementem kluczowym oszustwa podatkowego jest więc wprowadzenie w błąd kontrahenta, tak aby przyjmował faktury z wykazanym podatkiem, którego sprzedawca nie zamierza deklarować do urzędu skarbowego. Zdarzają się więc sytuacje, w których transakcje są realizowane za pomocą tzw. słupów, czyli osób, których rola sprowadza się do figurowania jako sprzedawca na wystawianej fakturze. Wspomniana „współpraca" może więc wynikać z nieświadomości nabywcy o istnieniu...