Grzechy w kajdankach

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Plus Minus

Mija dziesięć lat od śmierci Stanisława Lema i jego koncepcja ulepszenia ludzkości za pomocą etykosfery wydaje się bardziej realna niż kiedykolwiek dotąd. Czy to znaczy, że stoimy w obliczu koszmaru?

W pierwszej chwili wydało mi się, że walczą ze sobą, lecz to było coś innego, daleko bardziej niesamowitego: każdy jak gdyby mocował się z samym sobą. Mój strażnik zerwał się z podłogi (...) i wrzeszcząc tak, sam jednocześnie ściągał z siebie hajdawery, ale szło mu to coraz trudniej, wolniej, tamci zaś, rzucając się na wszystkie strony jak ryby bez wody, też zmagali się, ten z kurtką, ów z koszulą czy też może z tuniką, a wszyscy razem coraz wolniej, zupełnie jakby ich zalewał niewidzialnie tężejący klej jakiś, gęstniejący syrop – i nie minęło ani pół minuty, a już ledwie drygali kończynami, istne muchy w niedostrzegalnej sieci pajęczej. Mój porywacz (...) miał tylko z pludrami do czynienia, lecz tak go jakoś skrępowały, że leżąc na grzbiecie, z nogami wzniesionymi ku powale, pełzał tylko, rwał sobie pierze z głowy i klął, na czym świat stoi".

Ten pochodzący z „Wizji lokalnej" opis przedstawia etykosferę w działaniu. Lem zainstalował ją człekopodobnym ptakom z planety Encji, krążącej wokół Słońca w gwiazdozbiorze Cielca, marne 249 lat rakietą stąd. W powieści grupa tubylców zamierzyła coś złego i wnet w sprawę wtrąciły się bystry, czyli wirusy dobra, które złoczyńcom na oczach Ijona Tichego torpedują ich zamiar. Tym razem jest to usztywnienie odzieży blokujące wszelki ruch.

Obezwładnienie potencjalnego sprawcy odbywa się w...