Bóg, Honor, ojczyzna. Ale jaka?

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

o. Maciej Zięba OP | W latach 90. kręgi liberalno-lewicowe próbowały nam wmówić, że patriotyzm to ukryty faszyzm. Teraz zadziałał efekt wahadła, którego skutkiem jest uproszczona i fałszywa wizja historii Polski i kształtu naszej wspólnoty politycznej.

Rz: Oooole, oooole, oooole! Pooolska, biało-czerwoni!

Pardon, co pan wyprawia?

Prezentuję ojcu pewien model patriotyzmu. Zły?

Nie. Sam okrzyk nie jest najgorszy. Kibice mocno i głośno przeżywają swoją tożsamość. Problem polega na tym – co pokazują analizy postaw zrzeszeń kibiców zrobione np. w USA i na Ukrainie – że to jest raczej głośne pohukiwanie, które podnosi poziom adrenaliny, za którym jednak nie stoi żadna głębsza ideowość. Tezy o szczególnym patriotyzmie tej grupy czy o obecnych w niej wyższych wartościach, pomimo szumnych haseł nie mają pokrycia w rzeczywistości. To nie jest właściwy wzór patrioty.

Ale ojciec nie dał mi dokończyć – choć może to dobrze – bo miałem w zanadrzu jeszcze trochę niecenzuralnych okrzyków, których ojca uszy mogłyby nie wytrzymać...

(śmiech) Sam od półwiecza jestem zapalonym kibicem. Zaraziłem się tym jako dzieciak podczas olimpiad w Innsbrucku i Tokio, a ten wirus kibicowania przedostał się nawet za zakonną klauzurę. Ale moje kibicowanie zawsze miało jasne zasady: fair play, szanowanie przeciwnika, rycerskość w walce. To była szkoła Bohdana Tomaszewskiego czy Tomasza Hopfera. Nie do pomyślenia były umyślne faule czy oszustwa takie jak „ręka boga" Maradony, który nauczył nieuczciwości miliony maluchów na całym świecie. Podobnie...