Pęknięcie włoskiego buta

Matteo Salvini obiecuje ocalić Włochy przed imigrantami, przed dominacją Niemiec. Czy uchroni je przed utratą jedności, 
do czego doprowadziłoby konsekwentne wprowadzenie w życie jego politycznego programu?

Gdy 4 czerwca Giuseppe Conte zakończył przedstawiać w Senacie program pierwszego od II wojny światowej populistycznego włoskiego rządu, obrócił się w prawo i serdecznie uścisnął dłoń Mattea Salviniego, przywódcy Ligi. Dopiero po chwili, z wyraźnie mniejszym entuzjazmem, nowy premier skierował się w drugą stronę, ku Luigiemu Di Maio, liderowi Ruchu Pięciu Gwiazd (M5S). Miliony telewidzów śledzących tę scenę nie miały wątpliwości, kto od tej pory będzie trzymał rzeczywistą władzę w Rzymie. Oto znowu, jak tyle razy w 160-letniej historii włoskiego państwa, północ stała się ważniejsza od południa i będzie mu narzucać swoją wolę. Głęboki podział cywilizacyjny, który jest najważniejszym powodem paraliżu Włoch, znów nie zostanie przełamany.

Arytmetyka wyborcza zdawała się mówić inaczej. Rząd Contego opiera się przecież przede wszystkim na wywodzącym się z południa Italii ruchu M5S, który zdobył na początku marca prawie 33 proc. głosów, niemal dwa razy więcej niż Liga, która ma swoją bazę w Turynie, Mediolanie i Wenecji. Jednak od wyborów to notowania ugrupowania Salviniego poszybowały w sondażach i ocierają się już o 30 proc.

– Wiele tłumaczy różnica osobowości obu liderów. 33-letni Di Maio został „stworzony" przez założyciela M5S Beppe Grilla, to ułożony chłopak, który miał zostać twarzą budzącego u wielu strach ugrupowania –...