Cudzy bogowie

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Plus Minus

Zamiast za kogoś trzymać kciuki bez celu, lepiej zacisnąć palce na różańcu i cierpliwie odmawiać modlitwy w intencji tej osoby.

Zło, że ludzie przestali wierzyć w Boga, nie polega na tym, że w nic nie wierzą, ale że gotowi są uwierzyć we wszystko" – napisał kiedyś G.K. Chesterton. Ta prosta i bolesna konstatacja dotyczy nie tylko tych, którzy deklarują się jako ateiści, ale również ludzi wierzących. Tak, wiem, że może to zabrzmieć szokująco, ale człowiek deklarujący religijność, przekonujący, że jest katolikiem, także może być w istocie niewierzącym.

Czarny kot panem życia i śmierci

Wiara bowiem, i warto o tym nieustannie przypominać, nie oznacza tylko uznania istnienia Boga czy bosko-ludzkiej natury Chrystusa (w ten sposób bowiem, by przypomnieć Pismo Święte – „wierzą także demony, i drżą"), ale również, a może przede wszystkim, jest aktem zaufania, całkowitego oddania się Bogu. Wyznając w Credo „wierzę w Boga", w istocie mówię „wierzę Bogu", ufam Mu, oddaję Jemu swoje życie, uznaję, że nie ma innych bogów niż Jedyny Bóg w Trzech Osobach.

Zabobony, czytanie horoskopów, chwytanie się za guzik na widok kominiarza czy uznanie, że piątek trzynastego jest pechowy, oznacza, iż uznajemy, że ktoś inny niż Bóg może być Panem mojego życia. A to jest grzech przeciw pierwszemu przykazaniu, które wszak nie jest pierwsze przez przypadek.

Mam oczywiście świadomość, że to bardzo mocna teza, przeciw której ogromna rzesza...